ដង្កូវនាងពោត (Heliothis zea) គឺជាសត្វល្អិតធ្ងន់ធ្ងរដែលអាចបង្កការខូចខាតយ៉ាងសំខាន់ដល់ដំណាំពោត កាត់បន្ថយទិន្នផល និងប៉ះពាល់ដល់គុណភាពដំណាំ។ អត្ថបទនេះនឹងស្វែងយល់ពីជីវវិទ្យា និងអាកប្បកិរិយារបស់ដង្កូវនាងពោត ក៏ដូចជាយុទ្ធសាស្ត្រសម្រាប់គ្រប់គ្រងការឆ្លង។
ដង្កូវត្រចៀកពោត ត្រូវបានគេស្គាល់ថាជាដង្កូវទឹកប៉េងប៉ោះ ឬដង្កូវនាងកប្បាស គឺជាសត្វល្អិតទូទៅនៅអាមេរិកខាងជើង ដែលស៊ីលើដំណាំជាច្រើនប្រភេទ រួមមានពោត ប៉េងប៉ោះ កប្បាស សណ្តែកសៀង និងថ្នាំជក់។ សត្វដង្កូវនាងពោតចិញ្ចឹមលើខឺណែលនៃការលូតលាស់ត្រចៀកពោត បណ្តាលឱ្យខូចខាត និងកាត់បន្ថយទិន្នផល។ លើសពីនេះ ដង្កូវអាចបំពុលពោតជាមួយនឹងសារធាតុលាមក ដែលអាចនាំអោយមានការលូតលាស់ផ្សិត និងការចម្លងរោគ mycotoxin ។
យោងតាមក្រសួងកសិកម្មសហរដ្ឋអាមេរិក (USDA) ផលប៉ះពាល់សេដ្ឋកិច្ចនៃការឆ្លងមេរោគដង្កូវនាងពោតនៅក្នុងដំណាំពោតអាចមានចាប់ពី 100 លានដុល្លារដល់ 2 ពាន់លានដុល្លារក្នុងមួយឆ្នាំ។ នេះធ្វើឱ្យដង្កូវនាងពោតក្លាយជាសត្វល្អិតបំផ្លាញដំណាំពោតបំផុតនៅសហរដ្ឋអាមេរិក។
ដើម្បីគ្រប់គ្រងការឆ្លងមេរោគដង្កូវនាងពោត កសិករ និងអ្នកដាំដំណាំអាចប្រើការរួមបញ្ចូលគ្នានៃវិធីសាស្ត្រគ្រប់គ្រងវប្បធម៌ ជីវសាស្ត្រ និងគីមី។ វិធីសាស្រ្តគ្រប់គ្រងវប្បធម៌រួមមានការអនុវត្តដូចជា ការបង្វិលដំណាំ និងការដាំពូជពោតដែលឆាប់ចាស់។ វិធីសាស្ត្រគ្រប់គ្រងជីវសាស្រ្តពាក់ព័ន្ធនឹងការប្រើប្រាស់សត្រូវធម្មជាតិរបស់ដង្កូវនាងពោត ដូចជាពពួកប៉ារ៉ាស៊ីត និងសត្វមំសាសីដូចជាសត្វកកេរដី។ វិធីសាស្ត្រគ្រប់គ្រងគីមី ដូចជាការប្រើប្រាស់ថ្នាំសម្លាប់សត្វល្អិត អាចមានប្រសិទ្ធភាពក្នុងការគ្រប់គ្រងការបង្ករោគ ប៉ុន្តែពួកគេគួរតែត្រូវបានប្រើប្រាស់ដោយយុត្តិធម៌ និងអនុលោមតាមការណែនាំអំពីស្លាកសញ្ញា ដើម្បីជៀសវាងផលប៉ះពាល់អវិជ្ជមានលើសារពាង្គកាយដែលមិនមែនជាគោលដៅ និងបរិស្ថាន។
សរុបសេចក្តីមក ដង្កូវទឹកពោត គឺជាសត្វល្អិតដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ ដែលអាចបណ្តាលឱ្យមានការខាតបង់សេដ្ឋកិច្ចយ៉ាងសំខាន់សម្រាប់កសិករ។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ដោយប្រើការរួមបញ្ចូលគ្នានៃវិធីសាស្ត្រគ្រប់គ្រងវប្បធម៌ ជីវសាស្ត្រ និងគីមី វាអាចធ្វើទៅបានដើម្បីគ្រប់គ្រងការឆ្លង និងកាត់បន្ថយការខូចខាតដល់ដំណាំ។ កសិករ និងអ្នកដាំដំណាំគួរបន្តធ្វើបច្ចុប្បន្នភាពលើការស្រាវជ្រាវ និងអនុសាសន៍ចុងក្រោយបំផុតសម្រាប់ការគ្រប់គ្រងការឆ្លងជំងឺដង្កូវនាងពោត ដើម្បីការពារដំណាំរបស់ពួកគេ និងធានាបាននូវការប្រមូលផលប្រកបដោយជោគជ័យ។
#CornEarworm #HeliothisZea #ការគ្រប់គ្រងសត្វល្អិត #កសិកម្ម #ការការពារដំណាំ